Vorige week zaterdag had ik een stil moment in de winkel en besloot ik eventjes te scrollen op Facebook. Eens zien waar de rest van de wereld mee bezig was. En het eerste dat ik zag, was een vrouw die postte over haar gewichtsverlies en hoe blij ze ermee was.
Ik ben uiteraard blij dat deze vrouw tevreden is en gun haar alle geluk. En als zij hierover wil posten, dan is dat haar volste recht. Iedereen doet met zijn of haar sociale media wat ze willen.
Maar ik moet wel toegeven dat er, voor mij, toch een trigger inzat. Niet zozeer in de post zelf of het gewichtsverlies maar wel in de likes en comments. Als ik deze post vergeleek met andere posts, had deze 10 keer zoveel likes en gigantisch veel reacties. Allemaal felicitaties en complimenten. Bij mij kwam dat een beetje over alsof vermageren het beste is wat ze ooit deed, alsof het haar grootste prestatie was.
Het roept wat herinneringen van vroeger op en ik kom het nu soms nog tegen. Hoewel ik niet meer actief bezig ben met vermageren of afvallen, zijn er soms wel periodes dat mijn gewicht wat zakt en dan weer stijgt. That’s life en zeker als vrouw. Ik heb het leren aanvaarden, hoe moeilijk het op sommige dagen ook nog kan zijn. Maar in die periodes dat ik wat slanker ben of lijk, krijg ik meteen de vraag: Amai je ziet er goed uit, ben je afgevallen? Uhm, ten eerste heb ik daar geen idee van want de weegschaal staat al een hele tijd onder een dikke laag stof. Ten tweede, ja ik zie er goed uit omdat ik me goed voel en mijn gewicht heeft daar niets mee te maken. Wel dat ik een jonge onderneemster ben die elke dag haar passie kan uitoefenen en de kans krijgt om haar dromen na te jagen.
Vroeger zouden die reacties heel wat anders teweeg gebracht hebben. Ik zou enorm blij geweest zijn want al dat harde werk werd gezien. Het zorgde voor nog extra motivatie om mezelf verder uit te hongeren en te mishandelen. Ja, ik noem het mishandelen en nee, dat is niet overdreven.
Ik weet dat het nog steeds een groot deel is van onze maatschappij, dat 'ideale lichaamsbeeld'. Wat ben ik blij dat ik al uit die stroom ben kunnen ontsnappen, hoe hard hij soms ook zijn best doet om mij er terug in te sleuren. Maar heel veel anderen zitten er nog middenin. Afgelopen week nog maar, hoorde ik nog maar eens een schrijnend verhaal:
Ik trakteerde mezelf op een heerlijk pakje friet en terwijl ik met de dame van de zaak aan het praten was over wat ik deed als coach en gesprekstherapeut, begon ze over haar negenjarige dochter te praten. Het meisje zegt regelmatig tegen haar mama dat ze een te dikke buik heeft (sidenote: het gaat hier over een kind, volop in de groei, zonder enige tekenen van overgewicht). Ze stelt zich regelmatig vragen bij het eten thuis: 'Mama, is die saus wel echt gezond?'.
Uiteindelijk vertelt ze mij een verhaal over de school. Blijkbaar hebben ze daar een soort beloningssysteem voor ‘gezonde’ brooddozen. Elke keer dat je een ‘gezonde’ brooddoos meehebt, krijg je een stikker. Enkele weken geleden zat er iets in haar brooddoos wat blijkbaar niet als ‘gezond’ werd aanzien door de school waardoor het meisje geen stikker kreeg en het betreffende voedingsmiddel (ik weet niet wat het is) werd afgepakt. Uiteraard was het meisje hier zeer door aangedaan.
Voor een kind van 9 jaar voelt dit aan als een straf. Een straf omdat ze niet ‘gezond’ eet. Dit is een eersteklas voorbeeld dat aantoont hoe eetstoornissen ontstaan.
Wat is er gebeurd met de tijd waar we met onze verjaardag cake of taart mochten trakteren op school? Ik heb zelf in de kinderopvang gewerkt en tegenwoordig mag er enkel fruit getrakteerd worden. Pas op, ik begrijp absoluut waarom het belangrijk is om extra in te zetten op voedzame voedingsmiddelen maar ik heb het gevoel dat we ergens een stap overslaan?
Ik zeg niet dat we onszelf alle dagen moeten volproppen met friet en chocolade of dat we geen extra aandacht meer mogen hebben voor voedzame voedingsmiddelen. Maar zouden we onze kinderen, en de mensheid in het algemeen, niet beter leren om inzicht te krijgen in hun hongergevoel en verzadigingsgevoel? Of in de voedzaamheid van voedingsmiddelen? Of in alle andere functies van voeding?
En bovenal, dat ons lichaam niets te maken heeft met onze waarde als mens. We zijn niet beter omdat we aan dat ideaalbeeld voldoen hoor. En onze problemen gaan niet ineens opgelost zijn omdat we wat kilo’s kwijt zijn. Of die centimeters minder gaan ons niet meteen een gelukkig leven geven. Ik was ooit lang en slank maar doodongelukkig. Nu ben ik enkel nog lang maar wel oprecht gelukkig. Die focus die ik jarenlang op mijn lichaam richtte, heeft zich verplaatst naar mijn hele zijn. Naar alles wat ik doe en wil doen in het leven. Naar alles wat ik ben en alles wat ik ooit wil zijn.
Das ja, die post triggerde mij. En dat heeft absoluut voor een groot deel met mezelf te maken. Maar ook voor een groot deel met de maatschappij en hoe die dit gedrag in de hand blijft werken. Ik hoop, uit de grond van mijn hart, dat we met z’n allen in de juiste richting kunnen blijven evolueren en onze focus daar kunnen leggen waar het er echt toe doet. En vooral dat onze kinderen en jongeren niet het slachtoffer worden van ons vertekend ‘ideaal’ lichaamsbeeld.
Laat zeker even weten hoe deze blog binnenkwam en wat eventueel je bedenkingen zijn door hieronder te reageren of door me te sturen via Instagram (@kalivanvlasselaer). Ik ben ervan overtuigd dat we door erover in gesprek te gaan, ons bewustzijn vergroten en kunnen bijdragen aan de shift die zo hard nodig is.
Liefs,
Kali
Reactie plaatsen
Reacties