Ik ben in mijn winkeltje/praktijk. Een klein duplex-pandje met witte muren en grote ramen, binnen in een winkelgalerij ergens in Aalst. Over het algemeen niets super speciaal. Maar oh, als de zon schijnt is het een prachtige oase van liefde en licht.
De zonnestralen kruipen stilletjes naar binnen, recht mijn hart in. Alsof de zon zich op één of andere manier probeert te verbinden met mijn innerlijke kracht. Het voelt alsof mijn hart plots groter is dan anders en overloopt van liefde. Liefde voor mijn vak, liefde voor mijn leven maar vooral liefde voor mezelf.
Het vloeit door naar al mijn zintuigen. Ik merk het aan de manier waarop ik naar mezelf kijk in de spiegel. Een zachte glimlach, een liefdevolle blik die me recht in mijn ogen terugkijkt. Ik zie mezelf. De diepste, puurste versie van mezelf. Ze zeggen soms wel eens dat ogen de poorten naar je ziel zijn. So true.
Wat een mooie zonnige zaterdag. Ik voel dat het een ideaal moment is om nog eens te schrijven. Om mijn waardering voor dit prachtig tafereel uit te drukken in woorden. En tijdens het schrijven, word ik even herinnerd aan een tijd dat mijn leven niet zo zonnig was. Een tijd waarin ik alleen maar donker en schaduw kon zien. Alsof de zon mij voorgoed in de steek had gelaten, zoals ze dat hier in België soms ook wel eens lijkt te doen. Maar op één of andere manier blijven we er altijd in geloven dat ze vroeg of laat terug zal komen. De zon is er namelijk altijd, ook al kunnen we ze even niet zien.
We kijken ernaar uit en wachten (on)geduldig tot ze er weer is. De natuur en dus ook de zon kunnen we namelijk niet beïnvloeden. Het is een kracht die functioneert buiten onze controle. We kunnen niet anders dan ons overgeven aan haar wil.
Gelukkig functioneren wij niet zoals de zon. Over onze eigen gedachten en gedragingen hebben we wel controle. We zijn in staat om dingen te veranderen en doelen te bereiken. We bezitten over voldoende capaciteiten om aan onszelf te werken en het leven te creëren dat we zo verlangen.
We hebben de kracht om de zon in ons eigen bestaan te zijn zonder dat we erop moeten wachten. Want die innerlijke zon, die is van ons en die besturen we zelf.
Maar het lijkt soms alsof we dat nog niet helemaal doorhebben. We wachten (on)geduldig tot onze innerlijke zon gaat beginnen schijnen. Niet beseffend dat dit volledig binnen onze eigen controle ligt.
En nee, het is waar. Je eigen zon vinden en laten schijnen is niet zo simpel. Het vraagt wel wat werk. Het is een proces van langere duur met veel ups en downs. Ontelbare momenten dat je zou willen opgeven of weglopen omdat het te confronterend wordt. Om de zon te vinden moet je soms door lelijke onweersbuien en donkere nachten gaan.
Maar herinner je even hoe het voelt wanneer die zonnestralen op je gezicht vallen tussen de wolken door. Herinner je hoe ze je hele lichaam verwarmen door simpelweg je huid onzichtbaar te strelen. En beeld je dan in wat voor effect jouw innerlijke zon dan wel niet kan hebben.
Iedereen heeft het in zich. Iedereen kan ze vinden, zien en voelen. De enige vraag die je jezelf moet stellen is:
Wat heb ik nodig om ze te zoeken, te vinden, te zien en te voelen?
Eens je je antwoord gevonden hebt, kan je aan één van je mooiste levensavonturen beginnen. Stap per stap, wolk per wolk, regenbui per regenbui, zonnestraal per zonnestraal.
Liefs,
Kali
Reactie plaatsen
Reacties