"I kid you not, ik had eerst een heel andere blogpost geschreven. Een post over hoe ik vroeger met de dood omging en hoeveel ik wel niet ben gegroeid. En dat ik nu heel anders naar de dood kijk.
Een beetje rainbows en unicorns. Dikke zever."
Nu ja, er zat wel iets van waarheid in hoor. Maar het eindresultaat kwam wat rooskleuriger over dan de realiteit misschien is. Dus ik besloot om opnieuw te beginnen.
Mijn nonkel is vorige zondag overleden. En ook al wisten we dat het afscheid steeds dichterbij kwam, toch deed het pijn. Natuurlijk doet het pijn. Iemand afgeven, verwacht of onverwacht, blijft een bittere pil. Zo een dikke antibiotica pil die je liever niet doorslikt maar je hebt geen keuze.
Ik had altijd een hele goede band met mijn nonkel. Hij had een speciaal karakter en je moest weten hoe ermee om te gaan. Hij had je graag of hij had je niet graag. Je gaf hem respect en je kreeg respect. Maar bovenal kon ik mij er echt rot mee amuseren. Altijd lachen en plagen, lekker eten, goeie muziek en heerlijke rode wijntjes. Ik kon het echt goed met hem vinden.
Het doet dan ook pijn om me nu te realiseren dat die momenten voorgoed voorbij zijn. Mensen zeggen dan altijd: ‘Je moet u optrekken aan de mooie herinneringen.’. Alsof ik dat zelf ook niet weet, of wil. En oké ja, ze hebben wel een punt he.
Wanneer iemand komt te overlijden, neemt de pijn en het verdriet snel de bovenhand. Ik denk dan aan hoeveel ik die persoon, of dat huisdier, ga
missen. Hoeveel ik nog had willen zeggen of had willen doen met hen. Hoe oneerlijk het is. Hoe jammer het is. Hoeveel pijn het doet.
Een jaar geleden heb ik mijn oma begeleid in haar laatste reis. Een enorme gebeurtenis voor mij. Ik heb het namelijk altijd moeilijk gehad met de dood. En ook al ben ik er al veel mee geconfronteerd in mijn leven, afscheid nemen van een dierbaar iemand, went nooit. Maar die gebeurtenis heeft ook mijn relatie met de dood wat doen veranderen.
Het stervensproces is nu niet bepaald ‘a walk in the park’. En ik zag ook hoe opgelucht mijn oma eruitzag na haar laatste adem. Alsof ze eindelijk rust had en pijnvrij was. Waar ik haar voordien niet wou afgeven, gunde ik haar nu de rust wel. Ook al betekende het dat ik haar enorm zou gaan missen.
Mijn nonkel heeft de laatste maanden van zijn leven ook echt afgezien. Pijn, moeite met ademen, hij wist zelf ook maar al te goed dat hij aan het sterven was. En wij wisten het ook. Dus wanneer ik het nieuws te horen kreeg was mijn eerste reactie uiteraard huilen van verdriet. Daarna volgde de zucht van opluchting, want hij was eindelijk verlost.
Ja, ik heb verdriet. Ja, het doet pijn. Maar ja, ik haal ook wel echt troost uit het feit dat hij nu rust heeft. Ik heb onlangs ook een boekje gelezen dat gaat over onze ziel en zijn reis hier op aarde. Dat verhaal houd ik ook vaak in mijn achterhoofd. Als je het zelf eens wil lezen: Het Sprookje van de dood - Marie-Claire van der Bruggen.
De laatste dagen heb ik mijn meter zoveel mogelijk proberen helpen met het regelen van de uitvaart en wat administratie. Ze is denk ik de sterkste vrouw in onze familie en gaat er heel goed mee om. Nu toch. We hebben al gelachen om de stoten van mijn nonkel, we hebben herinneringen opgehaald maar we hebben ook gehuild.
En dat is volgens mij hoe rouwen eruit ziet. Een rollencoaster aan emoties. Geluk, verdriet, angst, vrede, woede, liefde, … Alles kan en mag er zijn. De ware uitdaging zit hem in het durven en kunnen uiten van die emoties. Ze toelaten van er te zijn. De goede en de minder goede. De aangename en de niet zo aangename. Vroeger kon ik dat absoluut niet. Nu lukt het al iets beter maar nog niet altijd.
Ik ging vandaag mijn nonkel nog een laatste keer groeten en hoewel ik me de laatste twee dagen redelijk oké voel met het hele gebeuren, realiseerde ik me plots dat het echt de allerlaatste keer was dat ik hem zou zien. Na vandaag ga ik hem enkel nog zien in mijn herinneringen. En op dat moment voelde ik terug het verdriet naar boven komen maar ik wou het precies niet toelaten. Ik was al een paar dagen oké dus ik ging nu niet opnieuw beginnen huilen.
Maar ook dat is een deel van rouwen. De ene moment ben je oké en de volgende niet. Het is zo verleidelijk om die pijn dan te gaan onderdrukken maar dat hoeft helemaal niet. Ook die momenten mogen er zijn. Ze moeten er zijn.
Ik geloof trouwens steeds meer en meer dat rouwen nooit echt helemaal stopt. Ik denk dat het na een tijdje zo subtiel en klein wordt, dat het je niet eens meer opvalt. Een kleine herinnering, een klein gemis dat plots opduikt. Want rouwen hoeft niet alleen maar donkere kleding en tranen te zijn. Rouwen is ook lachen en plezier maken. Na een tijdje zullen de mooie herinneringen inderdaad de overhand nemen en kijk je met een glimlach terug.
En met die mindset wil ik zaterdag naar de uitvaart gaan. Ik gun mezelf tranen en verdriet. Maar ik gun mezelf ook de warmte en gezelligheid van mijn familie. Ik gun ons een liefdevolle dag waar er ruimte is voor licht en donker, tranen van verdriet en tranen van geluk. Ik gun mezelf de volledige ervaring van het rouwen.
Liefs,
Kali
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi uitgedrukt...