Het is maandag 6 februari, 23u52 wanneer ik dit schrijf. Ik zet de datum er even bij voor mezelf omdat ik nog geen idee heb of ik hem aankomende donderdag ga posten. Ik had me voorgenomen om een iets lichtere, leukere post te schrijven na de burn-out reeks. Maar goed, niets houdt me tegen om hem nu al te schrijven en later te posten, toch? Ik heb me voorgenomen om te schrijven en te posten vanuit het hart. Dit is trouwens, denk ik, één van de meest confronterende en pittige posts die ik ga schrijven dus misschien post ik hem wel helemaal niet.
Goed, alvorens ik verder ga met mijn tekst, wil ik nogmaals een trigger warning meegeven. Deze post gaat over automutilatie; het opzettelijk verwonden van zichzelf. Meer gekende benamingen zijn ook wel zelfpijniging of zelfverwonding. Ook ik heb, zoals heel veel anderen, aan zelfpijniging gedaan. In deze post schrijf ik over mijn ervaring ermee. Het is dus mogelijk dat je erdoor getriggerd wordt wanneer je er momenteel zelf, of een dierbare, mee geconfronteerd wordt. Misschien kan het helpen, misschien ook niet. Ik geef het gewoon even mee.
En dan nu, terzake.
Ik heb net de eerste aflevering van het tweede seizoen Ginny & Georgia gezien. Ik wil niet al te veel in detail treden over wat er in de aflevering gebeurd want ik wil uiteraard niets spoilen. Maar het is geen geheim dat Ginny, één van de hoofdrolspeelsters, doorheen de serie aan zelfpijniging/automutilatie doet. Toch was deze aflevering anders. Het kwam anders binnen.
Zoals ik eerder al aangaf, heb ik mezelf ook pijn gedaan. Ik herinner me de eerste keer nog goed, ik zat nog in de middelbare school. Het was eigenlijk niet echt mijn eigen idee. Een vriendin had me erover verteld en ik dacht het ook eens te proberen. Wat je al niet doet om erbij te horen. Ik gebruikte een nagelknipper. Je kent ze wel, die metalen modellen waar ook een vijltje inzit. Dat werkte niet zo goed, dus gebruikte ik een geodriehoek. Dat ging al wat beter. Eén lijntje maar. Cool.
Ik had geen idee waarom ik het deed, buiten het feit dat ik er nu bij hoorde. Ook al verstopte ik het lijntje onder mijn mouw of met het excuus dat een kat me gekrabd had. Ik liep er niet mee te koop.
Ik weet niet meer wanneer de tweede, derde, vierde en zoveelste keer was. Wat ik wel weet, is dat ik het niet meer deed om erbij te horen. De pijn van het krassen, leidde me af van mijn emotionele pijn. Ruzie met een vriendin, strubbelingen thuis, een pestende leerkracht, een jongen. Typische dingen waar een puberende tiener mee geconfronteerd wordt, niets extreem abnormaal dus. Maar ik wist niet hoe ik met die gevoelens moest omgaan. Ze zaten daar in mij te borrelen en ik wist niet hoe ik mezelf kon ontladen. Dus krassen werd mijn uitlaatklep.
Wat begon met één lijntje, werden er al snel drie. Een geodriehoek was niet scherp genoeg meer. En zo eventjes zacht over de huid gaan, bracht ook geen voldoening. Het moest steeds dieper. Het moest bloeden. Pikken. Ik kon pas stoppen als die emotionele vulkaan weer gesust was. Dit stuk hier, is ook exact wat ik zag in de serie Ginny & Georgia. Dat punt waar je gewoon wéét dat het te ver gaat.
Ik schaamde me ervoor. Ik verstopte het op alle mogelijke manieren. 25 graden buiten? Pech, doe maar een trui aan. ‘Stommerik, waarom hebt ge u ook zo laten meeslepen? Was da nu echt nodig?’. In plaats van bezorgd te zijn om mezelf, ging ik mezelf nog meer haten.
Het was altijd hetzelfde verhaal, tot ik op een bepaald moment ben kunnen stoppen. Ik wou me niet langer verstoppen, wat zouden de mensen ook wel niet denken van mij? Ondertussen wist mijn familie het ook al. Schaamtelijk x10.
Maar goed, ik was gestopt. Probleem opgelost. Toch? Ik was bovendien ook al wat ouder, wijzer. Ik wist wel beter. Toch? Er kwamen andere manieren om om te gaan met die emotionele druk. Feestjes, drank, seks. Alle studenten deden het, dus zo hoort het toch gewoon?
De ene afleiding maakte plaats voor een andere.
Ik studeerde af van de hogeschool en het was tijd om volwassen te worden. Volwassenen hebben het niet moeilijk en weten altijd wat te doen. Niet dus.
Heel af en toe kwam de drang nog eens naar boven en heel af en toe, liet ik me meeslepen. Zo gaat dat met onverwerkte of onopgeloste dingen he, ze blijven altijd ergens sluimeren en slaan toe wanneer je het minste weerstand hebt.
De laatste keer dat ik het deed, was ik 26 jaar. Ik had toen al enkele jaren therapie achter de rug en was zoveel gegroeid. Ook de automutilatie was wel eens aan bod gekomen. Maar aangezien ik het niet meer deed, was het geen issue meer. En hoewel het geen issue meer was op dat moment, was het wel een onopgelost en onverwerkt iets. Dus guess what, toen ik voor het eerst in jaren nog eens met een intens emotionele gebeurtenis geconfronteerd werd, sloeg de duivel zijn slag.
Ik kreeg te maken met emoties die ik nooit eerder met zo’n intensiteit had ervaren. Ik had geen idee hoe ik ermee moest omgaan, want ik had het nooit geleerd. Ik had wel heel veel andere dingen geleerd, dankzij therapie, waardoor ik wist dat dit niet oké was en dat ik er iets mee moest doen. Ik nam opnieuw contact op met mijn psychotherapeut en leerde op een gezonde manier omgaan met mijn emoties. Ja, ook met de hele moeilijke.
Om deze post stilaan af te sluiten, wil ik even duidelijk maken waarom ik dit heb geschreven. Niet voor medelijden, niet voor aandacht, niet voor troostende woorden. Ik heb dit verwerkt. Ik ben oké nu. Maar heel veel andere mensen, gaan nog dagelijks de uitdaging met dit monster aan. En ik praat het niet goed, maar ik wil wel aantonen dat ik het begrijp. Ik weet wat er achter de schermen gebeurt. Ik weet hoe goed het kan voelen in het moment maar ook hoeveel spijt je er achteraf van kan hebben. Ik weet wat voor een vicieuze cirkel het kan zijn. I get it.
Ik geloof dat we als mens veel aankunnen en dat we steeds bijleren en onszelf verder ontplooien. Maar dit is één van de dingen in het leven die je niet alleen aankan of waar je op je eentje van kan winnen. En dat hoeft ook helemaal niet. Als ik dit had geweten of begrepen toen ik jonger was, had ik veel sneller hulp gezocht en aanvaard. Maar ik snap het, het is jouw geheim. Het is jouw schaamte.
Dus aan alle mensen die er op de dag van vandaag nog moeite mee hebben of die iemand in hun omgeving hebben, je kan en mag hulp zoeken. Je hoeft dit niet alleen te doen. Praat erover, met whoever feels right to you: een coach, een psycholoog, een ervaringsdeskundige, een dokter, een vriend of vriendin, een broer of zus, een ouder, een leerkracht, … En misschien is het niet meteen iemand die jou verder kan helpen maar je staat er vanaf dan tenminste niet meer alleen voor.
Als je na deze post met vragen of bepaalde gedachten zit, laat het dan zeker weten. Blijf er niet mee zitten. Je staat er niet meer alleen voor.
Liefs,
Kali
Reactie plaatsen
Reacties