Mijn eerste burn-out had ik op mijn 24ste. Hoe vaak heb ik niet moeten horen dat ik ‘toch veel te jong was’ voor een burn-out. En dat ik toen nog maar net afgestuurd en pas aan het werk was. Niemand leek het te begrijpen en daardoor ik al evenmin. Was er iets mis met mij? 

Nee, absoluut niet. 

Mijn tweede burn-out maakte zijn intrede toen ik 27 was. Nog steeds te jong. Net een nieuwe job, dus hoe kan ik dan al een burn-out hebben? Ben ik nu echt de enige die hiermee worstelt? 

Nee, absoluut niet. 

Hier zijn enkele dingen die ik geleerd heb van mijn burn-outs:

• Ze zijn niet leeftijdsgebonden
• Ze worden niet enkel door werk veroorzaakt

Doorheen de jaren ben ik veel mensen tegengekomen met een burn-out. And guess what, bijna iedereen had een andere leeftijd. Waarom zou een burn-out pas vanaf een bepaalde leeftijd aanwezig kunnen, of beter gezegd mogen, zijn? Verdient iemand ouder het meer dan iemand jong? Of zijn jongeren misschien immuun en ouderen niet? Slaat helemaal nergens op. 

Het vooroordeel dat een burn-out enkel door werk veroorzaakt wordt, is voor mij nog zo’n achterhaald gegeven. Een burn-out is helemaal niet rechtlijnig met een oorzaak-gevolg profiel. Een burn-out ontstaat ook niet zomaar omdat het even slecht gaat op het werk. Speelt werk vaak een grote rol? Zeker en vast. 

Dit was toch het geval bij mijn eerste burn-out. Ik was inderdaad pas afgestudeerd en meteen aan de slag gegaan. Een mooie functie met een aardige verantwoordelijkheid. Misschien iets te veel verantwoordelijkheid. Of misschien iets te veel interne druk? Faalangst? Perfectionisme? Ik had een geweldig team, de jobinhoud sloeg zeker niet tegen en ik werd gewaardeerd. Dus hoe in godsnaam kon ik een burn-out krijgen? Door al die andere factoren rondom en in mij die meespeelden. Nèt omdat het zo’n mooie job was, wou ik het perfect doen. Nèt omdat het zo’n leuk team was, wou ik niemand teleurstellen. Om 17u je computer afsluiten om thuis toch nog verder te werken tot 23u. Om 8u toch al aanwezig zijn, voor het geval iemand anders te laat zou zijn. De interne struggle was absurd maar daarom niet minder aanwezig. 

Bij de tweede burn-out was het een beetje een ander verhaal. Opnieuw een leuke job en geweldige collega’s. Ik had niet te klagen. Maar ik was nog niet lang geleden geopereerd van Endometriose. En ik kwam nog niet zo heel lang uit een heftige relatiebreuk. En mijn oma overleed. En mijn vader ging zijn zaak sluiten. En ik nam voor niets de tijd om het te verwerken. Gewoon blijven doorgaan. Werk en privé gescheiden houden. Mijn draagkracht was zo laag geworden dat die ene verandering op het werk, mij compleet liet crashen. Opnieuw een samenloop van van alles en nog wat. 

Weet je, ik vergelijk een burn-out vaak met de batterij van onze smartphones. ’S ochtends is deze opgeladen en doorheen de dag gebruik je hem voor ditjes en datjes. De batterij loopt stilaan leeg, dus ’s avonds laad je hem opnieuw op. ’S ochtends is die weer helemaal klaar voor gebruik. Wij werken een beetje op dezelfde manier. Je staat ’s ochtends opgeladen op, je doet ditjes en datjes, je batterij loopt leeg. Het enige verschil is dat wij onszelf niet in het stopcontact kunnen steken en opladen. Wij moeten het doen met voeding, slaap, sport, plezier, etc. En wanneer je hier terug voldoende energie kan uithalen, is er een balans. Maar wat gebeurt er als je die energie niet voldoende kan aanvullen? Wat als je meer verliest dan er bijkomt? 

Je batterij loopt leeg. Je energie brandt op. Burn-out. 

Wordt vervolgd…

Liefs, 

Kali