Enkele weken geleden kreeg ik een DM van een volger die vroeg of ik dan altijd alleen ging wandelen want dat zij dat nog wat creepy vindt om te doen.

Eerst even een kleine theoretische ondervraging van de verkeersregels:

Vorige week zaterdag had ik een stil moment in de winkel en besloot ik eventjes te scrollen op Facebook. Eens zien waar de rest van de wereld mee bezig was. En het eerste dat ik zag, was een vrouw die postte over haar gewichtsverlies en hoe blij ze ermee was. 

Ik ben in mijn winkeltje/praktijk. Een klein duplex-pandje met witte muren en grote ramen, binnen in een winkelgalerij ergens in Aalst. Over het algemeen niets super speciaal. Maar oh, als de zon schijnt is het een prachtige oase van liefde en licht.

Ondernemen is echt een serieuze inspanning. Als jonge en beginnende ondernemer wil ik het goed doen. Ik heb een missie en ik wil die op een efficiënte manier naar buiten brengen. Ik wil mijn eigen ervaringen en verleden inzetten bij het helpen en begeleiden van anderen. Maar ik wil natuurlijk ook klanten aantrekken en geld verdienen. 

Selflove. Zelfliefde. Mezelf graag zien. Voor sommigen iets vanzelfsprekend maar voor heel veel anderen, voelt het als iets onmogelijks. 

Identiteit. Een hot topic in onze huidige maatschappij. Nooit hebben mensen zich meer afgevraagd wie ze zijn en wat hun plekje in de wereld is. 

Nu ja, er zat wel iets van waarheid in hoor. Maar het eindresultaat kwam wat rooskleuriger over dan de realiteit misschien is. Dus ik besloot om opnieuw te beginnen.

Perfectionisme, faalangst en uitstelgedrag. Drie termen die ondertussen iedereen wel kent en waarvan velen ze ook al hebben kunnen ervaren. Waaronder ikzelf.

Het is maandag 6 februari, 23u52 wanneer ik dit schrijf. Ik zet de datum er even bij voor mezelf omdat ik nog geen idee heb of ik hem aankomende donderdag ga posten. Ik had me voorgenomen om een iets lichtere, leukere post te schrijven na de burn-out reeks. Maar goed, niets houdt me tegen om hem nu al te schrijven en later te posten, toch? Ik heb me voorgenomen om te schrijven en te posten vanuit het hart. Dit is trouwens, denk ik, één van de meest confronterende en pittige posts die ik ga schrijven dus misschien post ik hem wel helemaal niet. 

Het is weer zover, Aalst Carnaval is voorbij en voor zover ik kon volgen op sociale media, was het een topeditie. Ik zou het niet weten want ik was er niet bij. Ik ben niet echt opgegroeid met hele concept en ben dus geen echte ‘carnavalist tot in de kist’. Toen ik jonger was ben ik wel enkele keren naar de stoet gaan kijken en ik ben twee keer mee gaan vieren. En dat was het dan. Ik heb nog nooit de drie volle dagen meegedaan. 

Moest het nog niet duidelijk zijn, het thema van deze week is: een nieuw begin.

Aaah, januari. De maand van de goede voornemens. Ik ga meer dit, ik ga minder dat. Ondertussen zijn we al februari en ik vraag me af hoe het zit met al die goede voornemens. 

Als er één ding is waar we het over eens kunnen zijn, is het wel dat een burn-out geen toffe happening is.  Het is niet iets wat je hoopt te krijgen, het is niet iets waar je je vrijwillig voor opgeeft of naar uitkijkt. Maar, zelfs onprettige gebeurtenissen kunnen leerrijk zijn. Een burn-out hoeft dus niet persé de meest verschrikkelijke gebeurtenis van je leven te zijn. 

Heel veel mensen zullen het zeker herkennen als ik zeg dat je met een burn-out thuis zit. Je kan niet meer naar school, je kan niet meer gaan werken, in heel extreme gevallen kan je gewoon helemaal niets meer. Enkel overleven.